Carnaval en laatste stageweek

We zijn afgelopen zaterdag carnaval wezen vieren in Cádiz. In onze verfoveral, konijnen oren en muizen oren hebben we om 15.00 uur de bus gepakt naar Cádiz. Eenmaal daar aangekomen tikten twee mensen op onze schouder en wilden een knuffel. Wij waren natuurlijk vergeten dat we op onze rug hadden geschreven; Free hugs! Daarna zijn we op een terras gaan zitten want we wilde nog een hapje eten. Mega duur natuurlijk… begon allemaal bij 10 euro. Een paar terrassen verder op zijn we gaan zitten en hebben we churros gegeten. Daarna zijn we de achter de menigte aan gelopen om een leuk feestje te zoeken. Heel veel pleintjes gevonden waar mensen aan het kletsen, dansen, zingen en drinken (heel veel drinken!) waren maar niet echt een feestje gevonden zoals wij die kennen! (Waar mensen staan te hossen en te springen op allerlei domme carnavalsliedjes die dan ineens heel erg leuk zijn.) Het was heel erg druk en iedereen had heel erg zijn best gedaan op de outfits. We hebben van alles voorbij zien komen! Ook kwamen we hier en daar een koor tegen, dat hoort echt bij het Spaanse carnaval. De koren “zingen” sarcastische liederen over de politiek e.d.. Daar is het carnaval hier meer op georiënteerd. Schijnt heel erg leuk te zijn, maar dan moet je wel fatsoenlijk Spaans spreken… Misschien snappen we het ooit nog, maar nu nog niet! Bij het hoofdplein aangekomen zijn we in zo’n toeristisch treintje gestapt, en hebben we ons door de stad laten rijden en aan de andere kant van het centrum weer laten afzetten. Na ’s avonds nog een poging te hebben gedaan het hoofdplein op te komen (waar we niet eens doorheen kwamen, zo druk!), hebben we besloten dat we wel weer genoeg hadden gezien en zijn naar het busstation terug gelopen. Die beste man in het tickethokje vertelde ons dat we achteraan moesten wachten, daar zou de bus om het half uur komen. Na een tijdje werd het toch best koud buiten en zijn we binnen gaan wachten. Zien we ineens meiden opspringen en rennend roepen: “Hij gaat vanaf daar!”. Waarop wij ook een beetje gealarmeerd werden… Moeten wij dan ook ergens anders heen?! Nu maar even aan iemand anders nagevraagd en inderdaad… We moesten nog zo’n 10 minuten lopen voor onze bushalte! En natuurlijk ging onze bus over 10 minuten! Waar die halte dan precies zat wisten we ook niet, dus na 3 bushaltes te hebben geprobeerd zagen we in de verte onze bus staan. RENNEN!! Nét op tijd konden we nog op de deur bonzen en mochten we nog mee. Gelukkig, dat hebben we op het nippertje gered! Helemaal moe en buiten adem zijn we gaan zitten, toen een of ander dronken kind achterin de bus besloot om door haar megafoon te gaan zitten kletsen, zingen en schreeuwen. Geeeeen idee waar ze het over had, maar dat heeft de hele weg tot aan Chiclana geduurd. Beetje jammer… Toen we eenmaal terug in Chiclana waren, was het natuurlijk begonnen met motregenen. Aangezien we nog wel zo’n 20 minuten terug moesten lopen naar huis (bult op) hadden we daar niet zo’n trek in. Gekscherend mekaar voorgesteld of we niet eens moesten informeren wat een taxi zou kosten naar boven… Dat bleek maar €4 te zijn! Nog geen 5 minuten later waren we dus weer lekker thuis.

Zondag hebben we eerst lekker rustig aan gedaan, hadden we niet echt zin om wat te gaan doen. We moesten wel eigenlijk nog een paar boodschapjes hebben, waardoor we even zijn gaan kijken of er een winkel open was. Jammer genoeg was dit niet het geval, maar kregen we wel ondertussen van Michelle het adres van 2 nieuwe Nederlandse meiden door geappt. Even snel contact gehad met elkaar, en 5 minuten later stonden we op de stoep! Maar wat bleek nou, het waren geen 2 Nederlandse meiden, maar 8! Ze doen allemaal de kappersopleiding op Presikhaaf, dus komen nog uit de buurt ook! Een tijdje gezellig met elkaar zitten kletsen en wat tips doorgegeven. Voor de volgende dag afgesproken dat we ze zouden helpen om een Spaans simkaartje te kopen.

’s Maandags hebben we dik 2 uur in de telefoonwinkel gestaan om 8 simkaartjes te kopen en internet erop te activeren..! Daarna zijn we nog even wat gaan eten met z’n allen, want het was inmiddels 14.00 uur geweest en we hadden nog niet geluncht! Op de terugweg hebben we de meiden even langs ons favoriete bakkertje gebracht en hebben we nog even een empanada gescoord! Toen nog even ons appartementje laten zien om daarna de meiden naar de bushalte te brengen. Omdat we zondag natuurlijk geen boodschappen hadden kunnen doen, moest dat nu nog even gebeuren. ’s Avonds zijn we lekker vroeg naar bed gegaan, om goed uitgerust aan onze laatste stageweek te kunnen beginnen!

Dinsdagmiddag hebben we besloten om even het winkelcentrum in Cadiz te bezoeken, omdat we nog geen idee hadden wat voor afscheidscadeautje we zouden geven op stage! Daar kwamen we leuke bloemetjes van spekjes in een bloempotje tegen, en omdat we hier toch nog bloempotten hadden staan, konden we die mooi gebruiken! Do had het idee om die bloempotten dan nog klef in de Nederlandse vlag te schilderen… We moesten natuurlijk wel wat typisch Nederlands’ achterlaten hè! Do heeft ook nog heel Chiclana afgereden en iedere snoepafdeling van alle supermarkten gezien, op zoek naar de grote, ronde spekken die we wilden gebruiken! Natuurlijk vond ik die pas bij de allerlaatste snoepwinkel waar ik heen ging, die gewoon bij ons hier beneden aan de bult zit… Het werd nogal prijzig om die bloemen alleen maar van die grote, ronde spekken te maken, dus met wat heen en weer geapp naar Sylvie ben ik met een tas vol spekjes en zoete troep weer naar boven gekomen. Nu hadden we alleen nog oase en satéprikkers nodig…. Dat was een missie voor de volgende dag.

Donderdagmiddag hadden we inmiddels satéprikkers, piepschuim (werkt net zo goed!) en bloemzaden die ze kunnen gebruiken als de spekjesbloemen op zijn! Nu mochten we onze bloempjes nog in mekaar gaan zetten… Wat een zoet en plakkerig karwei was dat zeg! Natuurlijk kwamen we nét niet uit met de extra snoepjes die we hadden gekocht, dus moesten er nog een paar snoepjes worden gehaald.
We waren deze avond ook uitgenodigd om bij de Nederlandse meiden te komen eten. Pannenkoeken! We hadden de boodschappen voor hun meegenomen en ondertussen natuurlijk nog even bij het snoepwinkeltje gestopt. Lekker gegeten, gekletst en gelachen met z’n allen maar eenmaal weer thuis wachtten er nog een paar satéprikkers om afgemaakt te worden.
We hebben die nacht allebei een beetje onrustig geslapen omdat we wisten dat de volgende dag onze laatste stagedag hier in Spanje zou zijn!

Stage Sylvie:
Even terug naar Paca. Het gaat goed met haar en ze zat voor de laatste keer dat ik er was gewoon weer in de huiskamer. Nou voor mij zit het er op. Afgelopen vrijdag heb ik mijn laatste dag bij Mart & Gall gehad. Ik had voor mijn collega’s spekbloementjes gemaakt en een bloempot in de kleuren van de Nederlandse vlag geschilderd gezet. Mijn collega’s en mijn baas Antonio vonden mijn cadeau erg leuk. Het viel letterlijk en figuurlijk in de smaak! Ik kreeg ook nog een tasje vol met cadeaus. Een fotolijst met een foto er in van mij met drie collega’s, twee bakjes van Chiclana, een T-shirt van Mart & Gall ( die overigens erg stonk.. haha! ), bonbons en twee zakjes met een stier er op. Met Laura heb ik wel drie keer staan knuffen omdat ze het zo jammer vond dat ik wegga. (Laura is de fysiotherapeute .) Op mijn laatste dag moest ik van de verpleegster helpen met een katheter inbrengen… Zoiets zou ik dus nooit in Nederland mogen doen. Eerst dacht ik dat ik gewoon het arme vrouwtje moest vast houden. Maar nee, ik moest als laatste de katheter inbrengen… Ik vond het dood eng en ik voelde zelf bijna de pijn van die arme Antonia. Ik was behoorlijk verbaast dat ik dat mocht/moest doen. Ik heb ook allemaal andere dingen moeten doen zoals; wonden verzorgen (decubitus), insuline spuiten, medicijnen delen en uitdelen. Ik vond het overigens wel erg leuk om te doen maar wel met een kleine angst in mijn achterhoofd want ik had dat soort dingen nog nooit gedaan. Uiteindelijk zijn we nog met zijn allen op de foto gegaan en daarna ben ik naar huis gebracht door een collega. Ik ben nog steeds super blij dat ik dit gedaan heb. Ik heb er weer een ervaring bij en heb tot op de dag van vandaag geen spijt gehad van mijn keuze om naar Spanje te gaan.



Stage Dominique
Deze laatste week natuurlijk nog meer genoten van mijn kindjes dan dat ik daarvoor al deed. Ze vonden het allemaal jammer dat ik weg moest gaan, maar wel extra leuk dat we de laatste les wat leuks konden doen in plaats van “echt” te werken. Zo heb ik met een groepje memory met het thema carnaval gespeeld die ze zelf bij mij in de les hebben gemaakt. En een ander groepje wilde graag buiten verstoppertje spelen. Met een meisje nog “ik zie, ik zie, wat jij niet ziet” gespeeld om de kleuren verder te oefenen en ga zo maar door. Alles natuurlijk wel zo veel mogelijk in het Engels, dat was mijn voorwaarde om lekker te mogen spelen. Woensdag was Estrella ziek, dus werd ik de hele dag bij de kleintjes gezet, leuk! Ik was wel even bang dat ik de klas in mijn eentje moest draaien.. Dat zou iets teveel zijn geweest gezien de taalbarrière. Maar gelukkig kwam er ieder uur een andere leerkracht. Maar ik moest er wel de hele dag bij zijn want ik kende de routine, na Estrella natuurlijk, het beste. Superleuk om te horen natuurlijk!
Donderdag na de lunch had ik de vijfde klas voor de laatste keer, dat is ook altijd heel erg gezellig. Ik werd door Antonio met de klas naar de patio gestuurd en mochten de kids zelf weten wat ze gingen doen. Ik hoefde alleen even te surveilleren want hij had een afspraak met ouders. Heel veel knuffels van de kinderen gekregen, het hele bord was al volgeschreven met “Je bent de beste! We gaan je missen! We houden van je!”. En op een gegeven moment waren er zelfs 3 kids aan het huilen omdat ik morgen weg zou gaan! Wauw, dat had ik niet verwacht hoor! Maar ook wel weer heel schattig. Ik dacht, het vrolijkt ze vast wel op als we een groepsfoto met z’n allen maken… Maar daar staan ze ook met een droevig gezichtje op haha!

Vrijdag was mijn laatste dag en stond ik standaard de hele dag bij de kleintjes. Ik had voor de leerkrachten al een bloempot met spekjes en een kaart in de lerarenkamer gezet en voor de kleintjes had ik ook een paar spekjes op een prikker gedaan. Ook had ik nog een voorleesboekje over “Het lelijke eendje” gekocht, waar op iedere bladzijde een puzzel zat, super schattig! De spekjes werden met smaak opgegeten en het boekje vonden ze prachtig. Na de lunch (voor mij lunch, voor hun ontbijt) werd er carnaval gevierd op school. Dat was ook totaal niet zoals wij het kennen als een groot feest in school. Er werden allemaal banken en stoelen in de patio neergezet en iedere verkleedde klas werd even naar voren geroepen en toegejuicht om hoe prachtig ze er wel niet uitzagen. Bij de kleintjes was er van de dag daarvoor nog een piratenhoed en een piratenjas van vuilniszakken over, dus die had ik mooi aangetrokken! Toen de vijfde klas aan de beurt was werd ik ook het podium op geroepen door Antonio, en werd ook de zesde klas erbij geroepen. Ik werd even in het zonnetje gezet! Een toespraak door een van de leerlingen en heb een cadeautje gekregen: een ketting met een uiltje (wilde dus al heel lang hier iets met zo’n uiltje kopen!) en een armbandje. Heel erg leuk! Van 2 andere meiden uit de vijfde heb ik nog een kettinkje gekregen en verder de hele dag door zelfgemaakte geknoopte armbandjes van kleine elastiekjes. Ook nog een paar brieven gekregen van leerlingen dat ik de beste en de leukste juf ooit was, en dat ze de huidige Engelse lerares maar door mij moesten vervangen… Whoops haha!
Nadat ik afscheid had genomen van alle leerlingen en leraren ben ik door Antonio nog op een wijntje getrakteerd in een barretje iets verderop. Nog even gekletst over hoe leuk ik het heb gevonden op stage en in Chiclana en ik was altijd welkom om terug te komen! Zoals Antonio zei “Je hoeft toch nog maar een jaartje…”. Dat deurtje hou ik dus nog even op een kiertje!
Ik had Sylvie geappt om te laten weten waar we waren, dus die kwam er ook nog even gezellig bij. Antonio wilde ons ook nog graag het strand laten zien, want ik kreeg al bijna op m’n kop dat we het prachtige strand van Chiclana nog steeds niet hadden gezien! Ik hoefde hem alleen nog even te appen voor wanneer precies. Heel leuk dat hij dat aanbood!
Ik heb hier echt een geweldige tijd gehad met superleuke mensen in een supermooie omgeving en heb er totaal geen spijt van dat ik dit gedaan heb. Al vind ik het stiekem toch ook wel weer heerlijk om terug naar huis te gaan. Weer naar m’n familie, vrienden en mijn eigen huisje (eigen bed!!) met CENTRALE VERWARMING!! Wie weet kom ik hier ooit nog weer eens terug…
Nadat Antonio weer weg was hebben Sylvie en ik nog even lekker een wijntje gedaan om samen even terug te blikken op de afgelopen weken. Toevallig werkten er 2 van de Nederlandse meiden in de kapperszaak tegenover het barretje, dus die zijn we ook nog even hoi gaan zeggen.
Eenmaal thuis was het de planning om zaterdags naar Marokko te gaan. Wij op internet gekeken voor tijden en welke tour we wilden doen… Bleek dat er deze zaterdag gewoon niks was! Dat was jammer… Maar dat betekende wel dat we zaterdag even lekker konden uitslapen. Zaterdagmiddag hebben we besloten om maar eens even te bellen om wat informatie via de telefoon te verkrijgen over hoe het precies zat met het reserveren van zo’n tour. We wilden dan eventueel zondag wel gaan. Maar wat bleek… (had Antonio al voor gewaarschuwd) zaterdag en zondag waren alle boottochten gecanceld door het slechte weer (harde wind)! We moesten gewoon een dag van te voren even bellen om te kijken of het door zou gaan of niet. Wij blij dat we niet op de bonnefooi daar heen waren gegaan! Die zaterdag was het wel heeeeerlijk zonnig, dus we hebben een hele tijd op ons balkonnetje in de zon gezeten. Lekker onze witte beentjes een beetje kleur laten krijgen! ’s Middags nog even een paar boodschapjes gehaald zodat we op tijd weer thuis zouden zijn voor de carnavalsoptocht. Tegen 17.30 uur zaten wij klaar. Beneden aan de bult, op een muurtje tegenover ons favoriete bakkerijtje, om te wachten op de optocht. Dat wachten verdient natuurlijk een empanada, want daar krijg je natuurlijk honger van! Wat wij niet wisten was dat de optocht pas om 19.00 uur eindelijk eens een keertje zou langskomen! We hebben wel hele leuke karren en outfits gezien, maar om 20.30 uur waren we toch blij dat het afgelopen was. Wat hadden we het inmiddels koud door de wind die door de straten gierde. De hele straat lag bezaaid met allemaal confetti, en wij dus ook! Maar ach, dat hoort erbij. We zijn nog nooit zo snel terug de bult op gelopen om naar huis te gaan, op zoek naar de warmte!

Op de trap naar boven nog even staande gehouden door oma… Die had, dacht ze, nog een kaartje voor een van ons. Dat wisten wij al want we hadden het kaartje in de bus zien zitten, dus we maakten extra duidelijk dat we thuis waren. Uiteraard begon oma weer een heel verhaal af te steken, waar ik maar een paar woorden van kon begrijpen. “Ah si? Hmhm.. Ah si, bien!” was wat ik maar reageerde… Ondertussen was Sylvie ook nog even naar beneden gekomen, waarop ik haar zei dat ze maar even duidelijk moest maken met gebaren dat ze honger had. Ik had een excuus om naar boven te gaan en oma op een nette manier een goede avond te wensen… Ik moest tenslotte koken! “Wat ga je koken dan? “ Aiii shit… we hadden natuurlijk al lang geen honger meer, dus ik heb maar even snel wat geroepen. Waarop er weer een heel verhaal verteld werd over wat zij altijd maakt en wanneer en hoe…. Het is echt een lief mensje hoor, maar als je moe bent, het koud hebt en naar boven wilt dan is het niet zo leuk haha! Uiteindelijk haar toch weer netjes een goede avond kunnen wensen en gauw de trap op geracet naar huis. Nog even samen wat tv gekeken maar we waren inmiddels behoorlijk ingekakt, dus toen lekker naar bed gegaan.

Deze zondag een heerlijk rustig dagje aan het houden, waarop we lekker konden wassen en onze blog konden bijwerken. Die gaan we dus zo nog maar eventjes online gooien!
Wanneer de wind wat minder is gaan we naar Marokko, en de laatste dag gaan we naar Sevilla waar we een nachtje zullen blijven. Dan hoeven we woensdag wat minder vroeg op om naar het vliegveld te gaan! Tussendoor nog ergens een dagje naar Jerez, maar we zien wel wanneer we wat gaan doen!

Tot snel weer! Letterlijk en figuurlijk!

@OmaHertogh: Bedankt voor het kaartje, erg leuk weer! Tot snel!